ครูคือคนสำคัญในชีวิตของคนทุกคน การเติบโตเป็นเราได้อยู่ในทุกวันนี้ อย่างน้อยเราผ่านการเรียนรู้จากครูมาแล้วอย่างนับไม่ถ้วน ถ้าให้นึกถึงครูสักหนึ่งคนที่มีบทบาทในการทำให้เราเป็นเราในทุกวันนี้เรานึกถึงครูคนไหน หรือครูที่เป็นที่มาของแรงบันดาลใจให้เราทำการงานที่ได้ทำอยู่ในทุกวันนี้นั้น ครูคนนั้นคือใครในชีวิตของเราบ้าง “คุณวราวุธ เจนธนากุล” หัวหน้าโครงการผู้ผลิตสารคดี “ครูของฉัน” จากการสนับสนุนของ กองทุนพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์ ประเภทเปิดรับทั่วไป ประจำปี 2566 ใช้คำถามข้างต้นเป็นโจทย์ในการผลิตสารคดีชุดครูของฉันขึ้นมา และประเด็นสำคัญที่ทำให้คุณวราวุธทำสารคดีชุดนี้ขึ้นมา เพราะเชื่อว่าตนเองคือผลผลิตหนึ่งที่ผ่านการอบรมสั่งสอนจากครูมาเช่นกัน “ที่เป็นผมในทุกวันนี้ได้ก็เกิดจากการมีครู”
สารคดีครูของฉัน ทั้ง 13 ตอนบอกเล่าเรื่องราวของบุคคลที่ผ่านการขัดเกลาจากครูอย่างละเอียดละออ เป็นครูที่ไม่ได้หมายความว่าอยู่เพียงในโรงเรียน ใส่ชุดครู และสอนนักเรียนอยู่ที่หน้าชั้นเรียนแต่เพียงอย่างเดียว แต่เป็นครูที่อยู่นอกรั้วโรงเรียน เป็นครูที่บางครั้งมีสถานะเป็นคุณพ่อคุณแม่ เป็นครูที่สอนวิชาความรู้นอกห้องเรียนแต่สำคัญยิ่งเพราะวิชาความรู้นั้นได้นำมาปรับใช้เพื่อการดำรงสัมมาอาชีวะในปัจจุบัน
อย่างครูใน EP. ที่ 1 ในตอนที่ชื่อว่า “ทายาทเครื่องเงินแห่งล้านนา” ครูในชีวิตของเขาที่สำคัญที่สุด นั้นคือพ่อของเขาเอง พ่อผู้เป็นช่างเครื่องเงิน พ่อผู้ที่ไม่เคยคิดบังคับให้ลูกต้องมาสืบทอดงานช่างเครื่องเงินของตน เป็นครูที่ไม่ใช้วิธีการบังคับกะเกณฑ์เอาว่าจะต้องเรียนสิ่งนี้วันนี้เวลาเท่าไหร่ สิ่งที่ครูคนนี้สอนสั่งกับลูกศิษย์คือการให้ลูกศิษย์ได้เล่นได้จับเครื่องไม้เครื่องมือ เพื่อให้เกิดความคุ้ยเคย และเมื่อวันหนึ่งที่คิดว่างานนี้ใช่สำหรับเขา ความคุ้นเคยที่เขาเคยได้จับ ได้ทำอย่างเล่นๆในวันนั้น มันจะส่งผลให้เขาไม่เคอะเขินในการเรียนรู้ครั้งใหม่นี้ ที่น่าสนใจในEP1.อีกเรื่องหนึ่งคือ การสอนแบบไม่สอนของผู้ที่เป็นครูและพ่อในคราเดียวกัน ครูมักเริ่มต้นให้เพียงว่าสิ่งที่จะทำ ต้องใช้อะไรบ้าง หลังจากนั้นผู้เป็นศิษย์ก็ต้องสร้างกระบวนการเรียนรู้ ทดลองถูกทดลองผิดเอาเอง บางครั้งใช้เวลานานนับเดือนหรือนานนับปี แต่ผลนั้นคุ้มค่า ชิ้นงานที่ออกมาแม้ไม่เหมือนชิ้นงานที่ครูทำ แต่ชิ้นงานกลับมีความสร้างสรรค์เพิ่มขึ้นมา
หรืออย่างครูใน EP10. ในตอนที่ชื่อว่า “ครูสอนดำน้ำสู่การอนุรักษ์ทะเลไทย” ใน EP นี้ มีคุณสายป่าน นักแสดงชื่อดัง เป็นผู้เล่าเรื่องครูผ่านกิจกรรมในชีวิต เริ่มตั้งแต่ครูการแสดง ผู้ที่ขัดเกลาให้มีไอเดียมีความคิดกับการแสดงที่ลงตัวมากขึ้น จากนักแสดงที่ผันตัวมาใช้ชีวิตกับกิจกรรมดำน้ำ เมื่อเลือกที่จะดำน้ำเป็น เธอจำเป็นต้องมีครู ครูผู้สอนให้ไม่ใช่แค่การดำน้ำ แต่สอนให้การดำน้ำนั้นนำไปสู่การสร้างความมั่นใจในชีวิตให้เพิ่มมากขึ้น เมื่อเริ่มมีความเชี่ยวชาญในการดำน้ำมากขึ้น ครูจึงเห็นว่าเธอน่าจะเป็นครูที่ดีได้ด้วยเช่นกัน พัฒนาการจากความเป็นลูกศิษย์ต่อยอดมาเป็นครูจึงเกิดขึ้นมา ไม่เท่านั้นในฐานะนักดำน้ำและนักแสดง เมื่อถูกชักชวนให้มาร่วมในขบวนของการอนุรักษ์โลมาอิรวดี การเป็นลูกศิษย์เพื่อเรียนรู้ความรู้ต่างๆที่จำเป็นต่อการอนุรักษ์จึงวกกลับมาอีกครั้ง เป็นนักเรียนที่ดีเพื่อที่จะทำให้ได้ดี
ในสารคดีทั้ง 13 ตอน เราจะได้เห็นทั้งความเป็นครูที่มีกระบวนการสอนที่นำไปสู่การปั้นให้ลูกศิษย์ได้รับความรู้ ความเชี่ยวชาญ เพื่อนำไปสู่ความสำเร็จของอาชีพการงาน เราจะได้เห็นความเป็นศิษย์ที่พร้อมจะค้อมต่ำรับกับคำสอนใหม่เพื่อความเจริญเติบโตในวิชาชีพการงานของตนเอง และที่สำคัญนั้นคือศิษย์เองก็ไม่เคยลืมครู ครูเองก็ไม่เคยลืมศิษย์ ศิษย์ยังสำนึกถึงบุญคุณและคำสอนของครูเสมอ ครูยังคงเฝ้าดูเป็นกำลังใจเป็นที่ปรึกษาภูมิใจทุกครั้งเมื่อลูกศิษย์ไปสู่ความสำเร็จบรรลุถึงเป้าหมา สารคดีครูขอฉันถ้าจะสรุปว่าแก่นแกนสำคัญของการเรียนและการสอนอยู่ที่ตรงไหน อยากยกประโยคของครูในตอน “ความสุขบนความพอเพียง” ที่บอกเอาไว้ว่า “เรียนให้รู้ ดูให้จำ ทำให้จริง” ถ้า “สุจิปุลิ” คือวิถีสู่ความเป็นปราชญ์ “เรียนให้รู้ ดูให้จำ ทำให้จริง” ก็คงไม่หนีกันไปสักเท่าไหร่
สามารถรับชมรายการ ครูของฉัน ได้ที่ : https://www.facebook.com/profile.php?id=61554923668240
ความเห็นล่าสุด